ایمان

...سر انجام پس از عمری که وقف ایمان خود کرده بود در گذشت. بی آنکه به درستی بداند به چه چیزی باید ایمان داشت، اما تا واپسین لحطه ی زندگی کوشید ایمانش راسخ باشد.

بَر

تمامم به افعی بماند؛

که از فرط رخوت، دمش را گزیده....

وداع با اسلحه

فنرش در رفته. برایم کوتاه است. تنگ است. شکاف مابین اش شبها از ترس سقوط پایم را از زانو میبلعد. هُرم اش تنم را میسوزاند. به دام کابوسم میبرد...

اشک کباب موجب طغیان آتش است

رفتم نشستم روی یکی از آن صندلی ها که دیروز هرچهارتایش پر بود. خیره شدم به حرکات منشی که پشت سرش چند تا توصیه و حدیث بود. از آنجا که فقط دیوار پشتی و زیر شیشه ی میزش زده بود،  کاملا مشخص بود حرکت خودجوشانه ای است. روی یکی از برگه های پشت سرش نوشته بود "حجاب زینت زن است". همچین بیراه هم نبود. خود زن حجاب درست درمانی داشت. یک روسری بلند را از جلو طوری که روی چونه اش بیاید سنجاق زده بود. آن بخش معمولا رها شده ی روسری که پایین می افتد را هم ول نکرده بود، بایک سنجاق نگین و زنجیر دار بهم وصل کرده بود که مبادا باز شود. به نظر مانتوی تنگی پوشیده بود اما دائما -حتی در مواردی تیکوار- از روی صندلی جست میزد و چادرش را دور خودش میپیچید. یک جفت دستکش سفید دستش بود که به گمانم همان دستکش او را خیلی منشی تر مینمایاند. محو حرکاتش شده بودم. از آن حرکات زنانه ای که هیچ وجه جذابیتی ندارد و فقط در اثر واگذاری کاری به زنی از وی بروز میکند. مثلا وقتی با تلفن صحبت میکرد موفع سکوت دهنش را کج میکرد یا لب پایینش را میگزید. تلفن را به دقت خاصی سرجایش میگذاشت و بعدش سعی میکرد حواسش را یکهو به جماعت منتظر در اتاق که نگاهش میکردند برنگرداند و بعد از کمی اظهار روتین بودن کارش رو میکرد به یکی از حاضرین و سرش را تکان میداد و میگفت: مردم هم حرفا میزنن. بعضی وقت ها عضلات بینی اش را پایین میکشید و با انگشت روی میز میزد. بعد متوجه لکه ای روی میز میشد سعی میکرد با فشار ناخنی که زیر دستکش بود تمیزش کند -شاید هم هیچ لکه ای نبود-. من از او پرسیدم دیروز که من رفتم ایشان آمدند؟ سرش را با حرکت تندی به سمت من برگرداند و گفت نه و باز با یک نفس عمیق عضلات بینی اش را پایین کشید. یکبار دست برد به کشوی زیر میزش و یک بطری دراورد و نوشید. بعد به دقت درش را بست و سر جایش گذاشت. من از مُراجع بغل دستم علت حضورش را پرسیدم و سفره ی دل زن را باز کردم. حین صحبت متوجه نگاه منشی هم میشدم که کنجکاوانه صحبت های زن را میپایید اما تماما طوری بروز میداد که شنیدن چنین چیزهایی برایش بی اهمیت است. طول مدت حضورم در آنجا به این فکر بودم که "زن" ترین قشر جامعه زنان منشی اند.

پ.ن: عنوان پست مصرعی از صائب تبریزی است که بعد از گذشت چندسال از وقتی که حفظش کردم یکهو به ذهنم زد. به احترام خرق عادت حافظه ام عنوانش کردم!